فقه شيعه، از ابتداى شكل گيرى خود در زمان اميرالمؤمنين عليه السلام تاكنون دوره ها، مكاتب و پارادايم هاى گوناگونى را تجربه كرده است؛ پارادايم هاى ضد اجتهاد، اصولى سنتى، اخبارى گرى و اصولى نوين بارزترين آنها هستند. از وجوه اشتراك اين پارادايم ها، رشد آنها در زمينه اى كاملاً غيرحكومتى و فردگرا بوده است. امروزه، با توجه به فرصت بى نظير حاكميت فقهاى شيعه، فقه شيعه از حالت انزوا و فردگرايانه خارج شده و در جهت اداره حكومت ملى، منطقه اى و بين المللى حركت مى كند. «پارادايم فقه حكومتى» بر آن است كه ضمن حفظ ميراث گذشتگان زير چتر فقه سنتى و روش هاى كلان آنان، با نگاهى حكومتى به استنباط احكام شرعى همت گمارد.