در موضوع تولید علم دینی از جمله رویکرد هائی که مدعی تولید علم دینی می باشد، رویکرد تولید فلسفه های مضاف می باشد. این رویکرد با دغدغه عینیت بخشیدن به جریان فلسفه در عالم خارج، با نگاه انتقادی به فلسفه اسلامی موجود، بر این باور تاکید دارد که فلسفه صدرائی، نتوانسته درتولید نظریه های علوم انسانی اسلامی حضور موثّر وجدی پیدا کند. لذا در یک نگاه آسیب شناسانه مدعی است که می توان با بیان و بررسی منطقی ضعف ها وآسیب های این دستگاه فلسفی، به حکمت نوین اسلامی دست یافت.در حقیقت این نظریه با ارائه طرح حکمت نوین اسلامی، پروژه عبور را از فلسفه صدرائی را کلید زده است هر چند نگاه آسیب شناسانه اقتضا می کرد که به ترمیم و اصلاح ان به به بپردازد. این حکمت جدید نیز در حقیقت معلول نظریه تولید فلسفه های مضاف،از جمله مدل فلسفه فلسفه اسلامی است، که بر این اساس جریان و امتداد فلسفه در نظریه پردازی علوم انسانی اسلامی، محقق می شود. درحقیقت طبق این ادعا تولید علوم انسانی دینی بایستی با تکیه بر یک عقلانیت پایه دینی یعنی فلسفه جامع اسلامی که جنبه کاربردی دارد،اتفاق بیافتد،اما ارتباط منطقی میان فلسفه اسلامی و علوم انسانی اسلامی چگونه بر قرارمی شود؟ در پاسخ به این سوال این نگاه تولید فلسفه های مضاف را بر اساس فلسفه عام اسلامی پیشنهاد میکند.فلسفه مضاف دراین نگاه مشترک لفظی است که شامل دو گونه فلسفه مضاف می شود. گونه اول، فلسفه های مضاف به واقعیتند و گونه دوم فلسفه های مضاف به علوم هستند، دسته اول را نگاه درون نگرانه و درجه یک میدانند، اما دسته دوم را نگاه درجه دوم و فرانگرانه تلقی میکنند، که هر کدام نیز به دو نگاه تاریخی و منطقی تقسیم میشود. در حقیقت براساس این تقسیم، این رویکرد با نگاه درجه دو به علوم، امکان آسیب شناسی و گشودن افق جدید را در یک علم فراهم میکند. به همین روی، رویکرد مذکور با نگاه درجه دوم به فلسفه اسلامی موجود با رویکرد تاریخی و منطقی،یعنی (نظریه دید ه بانی) حکمت نوین اسلامی را برای تولید علوم انسانی اسلامی پیشنهاد می کند. البته چنین تلاشی اگرچه در روند تولید علم دینی بسیار حائز اهمیت و ارزش می باشد، اما با این وجود به نظر می رسد دارای نقص های اساس است. این رویکرد علی رغم تلاش هائی قابل توجه و درخور تحسین و نوآوری های که در این راستا ارائه کردهان د، به نظر می رسد به لحاظ مبنائی و روشی،ظرفیت کاربردی کردن فلسفه موجود را ندارد. در حقیقت در این رویکرد هنوز ارتباط روشمند ومتدیک فلسفه مضاف با فلسفه عام اسلامی روشن نیست و ازسوی دیگر مبنای دستگاه فلسفی مورد نظر این رویکرد ذاتاً قابلیت امتداد اجتماعی و نقش آفرینی در نظریه پردازی علوم انسانی را ندارد، به نظر می رسد که اتمام تلاش ها درایجاد این ارتباط الحاق بخش هائی ناهمگون به یکدیگر است. صرف نظر از این ها، اساسا مبنای معرفت شناختی وغرب شناختی این رویکرد، داری نقد های اساسی است.